کانون نویسندگان ایران با انتشار بیانیه‌ای با اشاره به مبارزه هر روزه زنان، تداوم مقاومت دانشجویان، استمرار اعتراض‌های معیشتی کارگران و بازنشستگان و واکنش‌های گسترده مردم در شبکه‌های اجتماعی، به‌رغم سانسور و محدویت‌های اینترنت، گفته همه اینها گواه تداوم آزادی‌خواهی است.
کانون در این بیانیه که با عنوان «این روزها؛ سرکوب فزاینده، تداوم ایستادگی» منتشر شده، همچنین با اشاره به اینکه در این مسیر پر از افت و خیز، حضور و مقاومت زنان همواره به‌شکلی مضاعف اثرگذار بوده است، تاکید کرده که آنها با وجود سال‌ها سرکوب نظام‌مند، ممنوعیت‌ها و تبعیض‌‌های نهادینه و زیرپاگذاشتن ابتدایی‌ترین حقوق‌شان، هرگز از حضور در عرصه‌های اجتماعی و مطالبه خواسته‌هایشان عقب ننشسته‌اند و این روزها هم هر زنی که با پوشش اختیاری قدم به کوچه‌ها و خیابان‌ها می‌گذارد نماد این مقاومت و پایداری است.
در بیانیه کانون نویسندگان با اشاره به جنبش اعتراضی و آزادی‌خواهانه «زن، زندگی، آزادی» پس از جان‌باختن مهسا ژینا امینی و یادآوری روسری سوزان زنان و پرچم‌دار شدن آنها، گفته شده دانشجویان و دانش‌آموزان در آن مقطع مقاومتی فراموش‌نشدنی را رقم زدند و فریاد آزادی‌خواهی و ضرورت تحقق آزادی بیان از چهارگوشه کشور به گوش رسید.
کانون نویسندگان ایران پیشتر هم در مناسبت‌های مختلف به تحولات سیاسی و اجتماعی واکنش نشان داده و با انتشار بیانیه‌‌های حمایتی، اعلام موضع و مخالفت صریح خود را با سانسور و سرکوب ابراز کرده است.
کانون نویسندگان ایران، از جمله پیشتر در ۱۱ اردیبهشت ۱۴۰۳، با انتشار بیانیه‌ای در آستانه روز جهانی کارگر، با اشاره به هزار و ۶۰۰ اعتصاب و اعتراض کارگری و صنفی در سال ۱۴۰۲، خواستار آزادی همه کارگران و فعالان کارگری زندانی شد.
در این بیانیه، کانون نویسندگان تاکید کرده بود کارگران ایران سال‌ها است در مناسبت «روز کارگر» به‌سر می‌برند و اضافه کرده بود: «آنها هر روز برای بدیهی‌ترین حقوق خود دست به اعتراض زده‌اند، هر روز سرکوب شده‌اند و هر روز شکست‌ها و پیروزی‌های خود را شمرده‌اند.»
کانون نویسندگان در بیانیه اخیر خود با اشاره به اینکه بازداشت‌های گسترده وفراگیری اعتراض‌های عمومی سبب شد حکومت گشت‌های ارشاد را از خیابان‌ها جمع کند و بازوهای تبلیغاتی‌اش مدعی «سهل‌گیری» حکومت شدند، اما با گذشت نزدیک به دو سال از جنبش «زن، زندگی، آزادی» و فروکش کردن موج دیگری از اعتراض‌های عمومی، حکومت که «در این دو سال ذره‌ای از سرکوب‌گری خود نکاسته و اکنون نیز بار دیگر شمشیر را از رو بسته تا مبادا خدای دهه شصت از یادها برود؛ گشت‌های ارشاد به خیابان‌ها بازگشته‌اند و علاوه بر ضرب و جرح، پتوپیچ کردن را هم به برنامه‌های خود افزوده‌اند تا طرح نور بی‌هیچ درز و روزنی بر زنان آوار شود و روزگارشان را سیاه کند.»
پیشتر و در ۱۷ اسفند ۱۴۰۲، کانون نویسندگان ایران، در بیانیه‌ای به مناسبت هشتم مارس، روز جهانی زن، با بیان اینکه «زنان آزادی‌خواه ایران نخستین قربانیان حاکمیت واپس‌گرای مذهبی بودند»، اعلام کرده بود «مبارزه زنان نسل به نسل پیش رفت تا سرانجام به نام مهسا ژینا، با فریاد زن، زندگی، آزادی در خیابان‌ها طنین‌انداز شد.»
کانون نویسندگان اما در بیانیه اخیر خود به پادگانی شدن بیش از پیش فضای دانشگاه‌ها و تصفیه‌ها و اخراج‌ها هم پرداخته و گفته حکومت با رفتارهایی همچون حبس زنان دانشجویی که به حجاب اجباری تن نمی‌دهند، دانشگاه را برای این زنان به زندان بدل کرده است.
در این بیانیه همچنین به تشدید سرکوب کاربران شبکه‌های اجتماعی هم اشاره شده و یادآور شده که به اینها باید تعقیب و آزار مداوم فعالان صنفی و مدنی و آزار زندانیان سیاسی و عقیدتی و خانواده‌های آنان را که همه خبر از خفقانی روزافزون می‌دهد را باید افزود.
کانون نویسندگان پیشتر هم در بیانیه‌ای دیگری با اشاره به این سرکوب‌ها به مساله اعدام‌ها در ایران پرداخته بود و با بیان اینکه «در این سرزمین هر اعدامی، سیاسی است، حتی هنگامی‌که مجرمان عادی را بر دار می‌کنند» در بیانیه خود یادآور شده بود: «می‌خواهند بر زبان‌ها قفل سکوت بزنند و بر دست‌وپاها بندِ بندگی ببندند؛ این‌گونه سلب حیات از افراد، به سلب حق اعتراض و حق آزادی بیان مردم گره می‌خورد.»
کانون نویسندگان ایران در پایان بیانیه تازه خود همچنین با تاکید دوباره بر پای فشردنش بر حق آزادی بیان بی‌هیچ حصر و استثنا برای همگان، گفته بر اساس همین اصل بنیادین منشور کانون، از خواسته‌های زنان پشتیبانی می‌کند، سرکوب آزادی بیان از سوی حکومت را محکوم می‌کند و تمامی نویسندگان، روزنامه‌نگاران و هنرمندان آزادی‌خواه را فرامی‌خواند تا هرچه بیشتر پژواک صدای مردم معترض و زیر سرکوب باشند.